DEPERSONALİZASYON-DEREALİZASYON bozukluğu

Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğu kişinin sürekli veya tekrarlayan depersonalizasyon veya derealizasyon duygularına sahip olduğu bir ruhsal bozukluktur. Depersonalizasyon, kişinin kendisinden kopuk hissetmesi olarak tanımlanır. Bireyler, kendi düşüncelerinin veya bedenlerinin dışarıdan bir gözlemcisi gibi hissettiklerini ve sıklıkla düşünceleri veya eylemleri üzerinde kontrol kaybı hissettiğini bildirebilirler.

Derealizasyon, kişinin çevresinden kopması olarak tanımlanır. Derealizasyon yaşayan bireyler çevrelerindeki dünyayı sisli, rüya gibi / gerçeküstü veya görsel olarak çarpıtılmış olarak algıladıklarını bildirebilirler.Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğunun büyük ölçüde çocukluk çağı istismarı travmalarıyla ilişkili olduğu düşünülmektedir.Olumsuz erken çocukluk deneyimleri, özellikle duygusal istismar ve ihmal, duyarsızlaşma semptomlarının gelişimi ile ilişkilendirilmiştir.Tetikleyiciler, önemli stres, panik atak ve uyuşturucu kullanımını olabilir.

Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğu için tanı kriterleri, kişinin zihinsel veya bedensel süreçlerinden veya çevresinden sürekli veya tekrarlayan kopma duygusudur.Dissosiyasyon kalıcı olduğunda ve günlük yaşamın sosyal veya mesleki işlevlerini engellediğinde tanı konur.

Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğu bir zamanlar nadir görülürken, genel popülasyonun yaklaşık% 1-2'si bu durumu deneyimler. Hastalığın kronik hali %0,8 ila 1,9 arasında bildirilen bir yaygınlığa sahiptir.Genel popülasyonda kısa süreli duyarsızlaşma veya derealizasyon epizotları yaygın olabilirken, bozukluk yalnızca bu semptomlar ciddi sıkıntıya neden olduğunda veya sosyal, mesleki veya diğer önemli işleyiş alanlarını bozduğunda teşhis edilir. Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğunun temel semptomları, "kişinin kendi içinde gerçekdışı"öznel deneyimidir veya kişinin çevresinden kopmasıdır. Depersonalizasyon teşhisi konan kişiler de çoğu zaman gerçekliğin ve varoluşun doğasını sorgulama ve eleştirel düşünme dürtüsü yaşarlar.

Depersonalizasyona sahip bireyler, fiziksel bedenlerinden kopuk hissettiklerini ifade ederler; örneğin sanki kendi bedenlerini tamamen doldurmuyorlarmış gibi hissetmek; konuşmaları veya fiziksel hareketleri kontrolden çıkmış gibi hissetmek; kendi düşüncelerinden veya duygularından kopuk hissetmek; ve kendilerini ve yaşamlarını uzaktan deneyimlemek.Depersonalizasyon kişinin kendinden kopmasını içerirken, derealizasyonu olan bireyler sanki etraflarındaki dünya sisli, rüya gibi veya görsel olarak çarpıkmış gibi çevrelerinden kopuk hissederler. Bozukluğu olan bireyler genellikle bir duyguyu sanki zaman geçiyormuş gibi tanımlarlar ve şimdiki zaman kavramında değillerdir. Bazı durumlarda, bireyler kendi düşüncelerini kendilerininmiş gibi kabul edemeyebilir veya beden dışı deneyimler yaşayabilir. DPDR'li hastaların üçte biri ila yarısı aynı zamanda iç sesler de duyar.Ek olarak, bazı kişiler konsantrasyon güçlüğü ve hafızayı geri getirme ile ilgili sorunlar yaşarlar. Bu bireyler bazen bir anıyı hatırlayabildikleri, ancak onu kişisel olarak deneyimlememiş gibi hissettiği bir anı "duygusundan" yoksundur.Bir kişinin kimliğinin ve bilincinin özüne vuran bu deneyimler, kişinin tedirgin veya endişeli hissetmesine neden olabilir.Bozukluğun yarattığı iç kargaşa da depresyona neden olabilir.

Depersonalizasyon ile ilgili ilk deneyimler, kontrol kaybından, toplumun geri kalanından ayrılmaktan korkan hastalar için korkutucu olabilir.Depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğu olan kişilerin çoğu, ciddi psikoz veya beyin fonksiyon bozukluğunun belirtileri olduğunu düşünerek semptomları yanlış yorumlamaktadır. Bu genellikle semptomların kötüleşmesine katkıda bulunan anksiyete ve takıntıda artışa yol açar.

Semptomları azaltma eğiliminde olan faktörler, kişisel etkileşimler ve rahatlamadır.Dikkatini dağıtmak (örneğin sohbet ederek veya film izleyerek) da geçici bir rahatlama sağlayabilir. Semptom şiddetini hafifleten diğer bazı faktörler diyet veya egzersizdir, alkol ve yorgunluk semptomlarını kötüleştirir.

Ara sıra, genel nüfusun birçok üyesi tarafından kısa süreli hafif depersonalizasyon yaşanabilir; ancak, depersonalizasyon-derealizasyon bozukluğu, bu duygular güçlü, şiddetli, ısrarcı veya tekrarlayıcı olduğunda ve günlük hayata müdahale ettiğinde ortaya çıkar.DPDR epizotları geçici olma eğilimindedir, ancak süre oldukça değişkendir ve bazıları birkaç hafta kadar sürer.

Sanal gerçekliğe katılan artan sayıda kullanıcı, kullanımdan sonra DPDR riskiyle karşı karşıyadır. Daha zayıf bir gerçeklik duygusu meydana gelebilir.Sanal gerçeklik ayrıca kullanıcıların gerçek vücutlarını ve gerçek dünya ortamlarını ihmal etmesine neden olur.

Duyarsızlaşmanın kesin nedeni bilinmemekle birlikte, biyopsikososyal korelasyonlar ve tetikleyiciler tanımlanmıştır. Depersonalizasyonun tehlikeli veya yaşamı tehdit eden durumlara biyolojik bir tepkiden kaynaklanabileceği düşünülmektedir.

Psikososyal

Erken istismar yaşı, artan süre ve ebeveyn istismarı, dissosiyatif semptomların şiddeti ile ilişkili olma eğilimindedir. Travmatik deneyimlerin yanı sıra, bozukluğun diğer yaygın tetikleyicileri arasında şiddetli stres, majör depresif bozukluk, panik ataklar ve psikoaktif maddeler bulunur. Oldukça bireysel kültürlerde yaşayan insanlar, tehdide aşırı duyarlılık ve harici bir kontrol odağı nedeniyle depersonalizasyona karşı daha savunmasız olabilir.

Nörobiyoloji

Prefrontal korteksin normalde duygusal deneyimin temelini oluşturan sinir devrelerini engelleyebileceğine dair kanıtlar vardır.DPD hastalarında yapılan bir fMRI çalışmasında, duygusal açıdan caydırıcı sahneler sağ ventral prefrontal korteksi harekete geçirdi. Katılımcılar, duyguya duyarlı bölgelerde azalmış bir sinir tepkisi ve duygusal düzenlemeyle ilişkili bölgelerde artan bir tepki gösterdiler. Benzer bir duygusal bellek testinde, depersonalizasyon bozukluğu hastaları, sağlıklı kontrollerle aynı şekilde duygusal olarak dikkat çekici materyali işlememiştir.Hoş olmayan uyaranlara cilt iletkenliği yanıtlarının bir testinde, denekler duygusal işleme üzerinde seçici bir engelleyici mekanizma gösterdiler.

DPDR hastalarından alınan beyin MRG bulgularını analiz eden birkaç çalışma, sağ orta temporal girusta azalmış kortikal kalınlık, sağ kaudat, talamus ve oksipital girusta gri madde hacminde azalma ve sol temporal ve sağ temporoparietalde daha düşük beyaz madde bütünlüğü bulmuştur. bölgeler. Bununla birlikte, amigdalada hiçbir yapısal değişiklik gözlenmemiştir.

Tedavisi

DPDR'nin tedavisi genellikle zor ve dirençlidir. Bazı klinisyenler bunun, semptomların sabit ve tedaviye daha az yanıt verme eğiliminde olduğu tanıdaki gecikmeye bağlı olabileceğini düşünüyor.Ek olarak, semptomlar diğer teşhislerle örtüşme eğilimindedir. Bazı sonuçlar umut vericidir, ancak küçük boyutlu denemeler nedeniyle güvenle değerlendirilmesi zordur.Bununla birlikte, semptomlar genellikle geçicidir ve tedavi olmaksızın kendiliğinden düzelebilir.

Tedavi esas olarak farmakolojik değildir ve paradoksal niyet, kayıt tutma, pozitif ödül, sel, psikoterapi, bilişsel-davranışçı terapi, psikoeğitim, kendi kendine hipnoz ve meditasyonu içerebilir.Beden odaklı meditasyon, DPD durumu tarafından bir kenara atılan veya etkisiz hale getirilen duygulara izin verdiği için öz farkındalığa ulaşmak için kullanılmıştır. Kendi kendine hipnoz eğitimi yardımcı olabilir ve hastaları disosiyatif semptomları indüklemek ve alternatif bir şekilde yanıt vermek için eğitmeyi gerektirir.Psikoeğitim, bozuklukla ilgili danışmanlığı, rahatlamayı ve gerçek bir fiziksel deneyimden ziyade algısal bir rahatsızlık olarak DPDR'ye vurgu yapmayı içerir.

Sağlıklı mutlu günler dileğiyle.